چکیده

 فرض این تحقیق این است که بدون التفات به وجود، هیچگاه نمی توان به نظریه قابل دفاع و معقولی برای معناداری زندگی دست یافت. از آنجا که در فلسفه اسلامی و غرب صدرا و هیدگر کانون تفلسف خود را وجود قرار داده اند، این تحقیق فرض یاد شده خود را در حوزه ی تفکر  این دو فیلسوف مورد تامل قرار داده است. از سوی دیگر، در بیشتر قرن بیستم در حوزه ی معناداری نظریه ی شخص گرایی رایج بوده است و در حال حاضر نیز نظریه پردازان معناداری در آن دیار عین گرا هستند، بنابراین پیش از استنطاق از دوفلسفه ی صدرا و هیدگر به این دو گرایش غالب نظر شده است تامشخص شود بی التفاتی به وجود در کار نظریه پردازی  معناداری در یک تجربه ی بیش از یکصد ساله چه ثمراتی به بار آورده است. وتا به این ترتیب ضرورت التفات به وجود به حکم تجربه نیز مورد تاکید قرار گرفته و راه برای تامل در حکمت متعالیه صدرا و اندیشه های هیدگر در این زمینه هموارتر گردد.

آنچه از این دو فیلسوف مورد مطالعه قرار می گیرد دقیقاً همان چیزی است که نظریه های طبیعت گرا آن را مغفول گذارده اند، یعنی التفات به وجود یا هستی و نسبت انسان با هستی و امکانات وجودی انسان بر مبنای التفات به هستی و رابطة فعلیت امکانات انسانی با معناداری زندگی او.

 کلید واژه ها

طبیعت گرایی شخص گرا، طبیعت گرایی عین گرا، وجود، خلافت الهی، دازاین، اگزیستانس، اصالت.